De (klassieke) adaptieve logica's van inductie leiden van een verzameling empirische gegevens en een verzameling achtergrondkennis, tot veralgemeningen. Inductie wordt hierbij dus opgevat als 'veralgemening' en uit de afgeleide veralgemingen kunnen dan inductieve voorspellingen worden afgeleid. Een eerste zwak punt van de adaptieve inductielogica's is dat ze tot te veel zinloze veralgemeningen lijken te leiden. Een tweede zwak punt is de invulling van het begrip 'oorzakelijkheid'. In deze voordracht zal ik de adaptieve logica's van inductie plaatsen tegenover de vier inductieve methodes, en de vijf daaruit volgende inductieve canons, die door John Stuart Mill werden ontwikkeld. Aan de hand van de inductielogica van Mill zal ik voorstellen doen om voor de adaptieve inductielogica's een gevolgrelatie met sterkere eigenschappen te definiëren, en omgekeerd zal ik ook vertrekken vanuit de adaptieve inductielogica's om Mill's methodes en canons te bekritiseren. Uit deze botsing van adaptieve inductielogica's en de inductielogica van Mill zou uiteindelijk een nieuwe inductiemethode moeten voortkomen, waarin het inductieprobleem van Hume geen enkel belang meer heeft.