Een van de oudste en meest populaire paraconsistente systemen is Jaskowski's discussieve logica D2. De term « discussieve logica » is ontleend aan het volgende idee. Stel dat de deelnemers in een discussie tegenstrijdige opinies naar voor brengen. In dat geval zullen we deze opinies niet zomaar met elkaar combineren, maar zullen we ze intuïtief interpreteren alsof ze zijn voorafgegaan door een mogelijkheidsoperator, P. In overeenstemming met dit idee, worden discussive logica’s steeds gedefinieerd met betrekking tot een modale logica. In het geval van D2 is dit S5: A1, ..., An |=D2 B alss PA1, ...., PAn |= S5 PB. Discussieve logica's lijken vanuit sommige toepassingen zeer aantrekkelijk. Ze hebben echter het nadeel dat ze uitermate arm zijn. Zo laten ze geen enkele inferentie toe vanuit twee of meer premissen. Zelfs vanuit het oogpunt van discussies en dialogen lijkt dit onaanvaardbaar. Zolang de opinies die in een dialoog naar voor worden gebracht niet tegenstrijdig blijken, zullen we ze normaal gezien met elkaar willen combineren. In deze lunch talk zal ik de discussieve adaptieve logica D2m bespreken. Deze wordt uit Jaskowski's D2 bekomen met de « minimal abnormality strategy ». In tegenstelling tot D2, laat D2m toe verschillende opinies met elkaar te combineren net zolang ze niet tegenstrijdig blijken. Concreet betekent dit dat in D2m alle regels van de klassieke logica die slechts één premisse veronderstellen (--A / A, -(A&B) / -Av-B, ...) onvoorwaardelijk geldig zijn, terwijl deze die twee of meer premissen veronderstellen (Modus Pones, Disjunctief Syllogisme, ...) slechts voorwaardelijk geldig zijn. Ik zal kort ingaan op de semantiek voor D2m en op de dynamische bewijstheorie. Vervolgens zal ik ook enkele uitbreidingen en toepassingen van D2m bespreken. De voornaamste uitbreiding is de logica APT. Deze wordt bekomen door D2m te combineren met de ampliatieve logica COM. APT laat toe de 'consistente kern' van een mogelijk inconsistente verzameling opvattingen te lokaliseren. Voor de consistente kern is APT net zo rijk als de klassieke logica. Daarnaast levert APT ook alle gevolgen die compatibel zijn met deze kern. Ik zal tonen dat APT een aantal belangrijke toepassingen heeft zowel met betrekking tot de notie « partiële structuren » (zoals bestudeerd door Newton da Costa en Steven French) als met betrekking tot het ontwerpen van een dynamische bewijstheorie voor erotetische inferenties.