Reeds in het oude Griekenland bestudeerden logici menselijke redeneervormen op een systematische manier. Klassieke redeneermethodes vergroten enkel de kennis: vroegere besluiten blijven behouden, ook in het licht van nieuwe informatie. Ik zal aan de hand van een aantal heldere voorbeelden uit de wetenschapsgeschiedenis duidelijk maken dat ook redeneervormen die leiden tot eventueel later weerlegbare besluiten (abductie, inductie, redeneren met inconsistente, conflicterende of vage data, enz.) essentieel zijn bij het ontwikkelen en veranderen van wetenschappelijke theorieën. Bovendien kunnen deze redeneervormen even systematisch beschreven worden.