“Wie kunnen we er nog opzetten voor een lunchtalk in januari?” “Als 'k [tegen dan] iets heb, wil ik er wel een geven.” “En ga je iets hebben?” Op het eerste zicht is de derde zin een relevante vraag als je zeker wil weten of ik die lunchtalk ga geven of niet. Mocht ik het antwoord op die vraag reeds gekend hebben op dat moment, dan zou in het geval ik al iets had “Ik wil er wel een geven.” een gepaster antwoord geweest zijn op de eerste vraag. Niet alleen is dan het alternatief duidelijker en korter, maar ook relevanter. In het andere geval zou de voorwaardelijke zin- als hij al niet als totaal ongepast ervaren zou worden omdat hij bijna een valse belofte zou suggereren- op z'n minst als een mijmering aanzien worden, hoogstwaarschijnlijk betekenisloos voor de gang van zaken in realiteit en dus weinig relevant voor de eerste vraag. Als logica een poging is onze redeneerprocessen te beschrijven, dan is het probleem van irrelevantie misschien pas oplosbaar wanneer redeneerprocessen vanuit een ruimer perspectief bekeken worden, namelijk als communicatieprocessen waarbij in de meest extreme vorm abstractie wordt gemaakt van de toehoorder(s). Het onderscheid tussen waarheid en beweerbaarheid is vanuit dit gezichtspunt onterecht, misleidend zelfs. Integendeel, integratie van de maximes van Grice in klassieke logica is misschien wel hetgeen nodig is opdat klassieke logica zou beantwoorden aan onze intuïties over elementair redeneren. Ik doe een voorstel om de materiële implicatie relevanter te maken door de relevantie van de disjunctie te veronderstellen.