Dit paper probeert te begrijpen waarom Galileo in staat was de telescoop te verbeteren tot een instrument geschikt voor astronomische observatie zonder daartoe over de vereiste theoretische optische kennis te beschikken. Na de situering van deze discussie in het breder historiografisch debat betreffende het statuut van Galileo's instrumenten, wordt een benadering voorgesteld die de nadruk legt op skill in de ontwikkeling van de telescoop, doch verschillend is van de benadering van Van Helden (1977) en van Zik (1999). Om deze benadering te illustreren wordt de toepassing van diafragma's op de telescoop, dat is de adaptatie die het gebruik van het instrument voor astronomische observatie mogelijk maakt, vanuit deze invalshoek besproken.